Refleksja

"Ten, którego gdy ktoś widzi, widzi też i Ojca, przez całą swoją obecność i okazanie się przez słowa i czyny, przez znaki i cuda, zwłaszcza zaś przez śmierć i pełne chwały zmartwychwstanie, a wreszcie przez zesłanie Ducha prawdy, objawienie doprowadził do końca i do doskonałości oraz świadectwem Bożym stwierdza, że Bóg jest z nami, by nas z mroków grzechu i śmierci wybawić i wskrzesić do życia wiecznego" (KO, nr 4, 1).

1. W pierwszym czytaniu Słowa Bożego słuchamy dziś fragmentu przemówienia, jakie Piotr skierował do swoich rodaków, którzy go otoczyli w krużganku Salomonowym świątyni jerozolimskiej. Powodem tego było cudowne uzdrowienie człowieka chromego, którego sadzano codziennie przy Pięknej Bramie świątyni.

Swoim słuchaczom Piotr wskazuje, że Jezus, którego wydali na śmierć i którego zaparli się wobec Piłata, gdy ten postanowił Go uwolnić, jest Dawcą życia i dlatego po śmierci Bóg Go wskrzesił z martwych. Tak więc Żydzi zaparli się Świętego i sprawiedliwego, zabili Dawcę życia. Jednakże w swej odwiecznej wszechwiedzy i mądrości Bóg przewidział taką postawę Żydów i dlatego stali się oni w pewnym sensie narzędziem wypełnienia planów Bożych. Św. Piotr stwierdza, że działali w nieświadomości, ale nie chce przez to powiedzieć, że była to nieświadomość wolna od winy. Stąd nawołuje do pokuty i nawrócenia. Żydzi mieli przecież możność rozpoznać w osobie Jezusa prawdziwego Mesjasza (bo znali dobrze Stary Testament), jednak nie skorzystali z tej okazji, ale zaślepili swoje serce, nie dopuszczejąc do głosu zdrowego rozsądku i działania łaski Bożej.

Z tego wezwania Piotra pośrednio wynika, że Chrystus umarł za grzechy ludzi i zmartwychwstał dla ich usprawiedliwienia.

2. Jeszcze wyraźniej i mocniej podejmuje ten temat św. Jan w drugim czytaniu. Od samego początku chrześcijaństwa pojawiali się ludzie, którzy uważali się za bezgrzesznych, zajmując tym samym "zakłamaną" postawę, w której na pierwsze miejsce wybija się ludzka pycha, nie pozwalająca uznać słabości tkwiącej w człowieku.

Jasną jest rzeczą, że człowiek odrodzony z wody i Ducha Świętego powinien czynić wszystko, ażeby kroczyć drogą sprawiedliwości, ale też z drugiej strony winien mieć odwagę przyznać się do popełnionych uchybień, których tak trudno się ustrzec mimo nawet dobrej woli. Mając zaś świadomość grzechu, chrześcijanin jednocześnie pamięta o tym, że Chrystus jest jego rzecznikiem wobec Ojca. On bowiem stał się "ofiarą przebłagalną" za nasze grzechy.

Wspomniawszy o smutnej rzeczywistości grzechu, który pojawia się nawet w życiu chrześcijanina, skierowuje zaraz Apostoł zachętę, by podjąć wysiłek i prawdziwie poznać Boga. Słowo "poznać" nabiera tutaj specjalnego wydźwięku biblijnego, odbiegającego od poznania w sensie filozoficznym, wyrosłym na kulturze greckiej. Treść biblijnego "poznawania" Boga wychodzi daleko poza sferę czysto teoretycznego przyswojenia sobie pewnych wiadomości. Oznacza ono po prostu odpowiedź, jaką daje człowiek objawiającemu się mu Bogu. Stąd konieczność działania. Św. Jan mówi dziś, że ten prawdziwie "zna Boga", kto zachowuje Jego przykazania. Dzięki temu zostaje również zaszczepiona w sercu chrześcijanina doskonała miłość Boga, a więc pojawia się tym samym najściślejsza łączność między człowiekiem i Bogiem.

3. Ewangelia opisuje jedno ze spotkań Zmartwychwstałego ze swoimi uczniami. Nabiera ono szczególnej wagi, ponieważ Chrystus pragnie nie tylko przekonać swoich uczniów o prawdziwości zmartwychwstania, ale udziela im ponadto specjalnego daru oświecającego umysł dla zrozumienia Pisma świętego i podaje szereg wyjaśnień co do Jego zbawczej działalności.

Mamy więc najpierw możność przekonać się, jak bardzo zależało Chrystusowi na tym, aby ci, którzy będą dla innych świadkami zmartwychwstania, sami wykluczyli wszelkie wątpliwości w tej materii: Popatrzcie... dotknijcie... macie coś do zjedzenia... wziął i jadł wobec nich.

Dowiadujemy się następnie, że do pełnego zrozumienia Pisma św. konieczna jest specjalna pomoc Boża oświecająca umysł człowieka. Stąd Pismo św. nie jest zwykłą tylko księgą i nie można zgłębić jego treści, tak jak to czynimy biorąc do ręki ludzkie dzieło.

Wreszcie wśród pouczeń Chrystusa spotykamy zapowiedź dotyczącą przyszłości: W imię Jego będzie głoszone nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom. A więc jak On, stając nad brzegami Jordanu, rozpoczął nauczanie od wezwania do pokuty i nawrócenia (por. Mk 1, 15) tak również Kościół, który ma być jego kontynuacją, musi podjąć to samo zadanie.